Στα μέσα του 18ου αιώνα, η χορεύτρια Marie Camargo κατάφερε να μείνει στην ιστορία του μπαλέτου για διάφορες καινοτομίες. Ήταν η πρώτη γυναίκα που εκτέλεσε το βήμα entrechat quatre, ήταν η πρώτη που φόρεσε φούστα μπαλέτου που άφηνε ακάλυπτες τις γάμπες της (short calf-length ballet skirt) και καλσόν μπαλέτου και τέλος, ήταν η πρώτη χορεύτρια που φόρεσε παπούτσια μπαλέτου χωρίς τακούνια που μάλιστα περισσότερο έμοιαζαν με «παντόφλες», αλλά της επέτρεπαν να εκτελεί άλματα και στροφές στις χορογραφίες (βλ. την φωτογραφία). Οι πρώτοι χορευτές ανέβηκαν στις μύτες των ποδιών τους, με τη βοήθεια μιας εφεύρεσης του Charles Didelot (Γάλλου χορευτή και χορογράφου) το 1795. Η “ιπτάμενη μηχανή” του σήκωνε με καλώδια τους χορευτές πάνω από το έδαφος, επιτρέποντας τους να σταθούν στις μύτες των ποδιών τους, προσθέτοντας έτσι στις χορογραφίες αιθέριες κινήσεις και μια αίσθηση έλλειψης βαρύτητας.

Πότε πρωτοεμφανίστηκαν οι πουέντ;

Στα μέσα του 18ου αιώνα, η χορεύτρια Marie Camargo κατάφερε να μείνει στην ιστορία του μπαλέτου για διάφορες καινοτομίες.
Ήταν η πρώτη γυναίκα που εκτέλεσε το βήμα entrechat quatre, ήταν η πρώτη που φόρεσε φούστα μπαλέτου που άφηνε ακάλυπτες τις γάμπες της (short calf-length ballet skirt) και καλσόν μπαλέτου και τέλος, ήταν η πρώτη χορεύτρια που φόρεσε παπούτσια μπαλέτου χωρίς τακούνια που μάλιστα περισσότερο έμοιαζαν με «παντόφλες», αλλά της επέτρεπαν να εκτελεί άλματα και στροφές στις χορογραφίες (βλ. την φωτογραφία).

Οι πρώτοι χορευτές ανέβηκαν στις μύτες των ποδιών τους, με τη βοήθεια μιας εφεύρεσης του Charles Didelot (Γάλλου χορευτή και χορογράφου) το 1795. Η “ιπτάμενη μηχανή” του σήκωνε με καλώδια τους χορευτές πάνω από το έδαφος, επιτρέποντας τους να σταθούν στις μύτες των ποδιών τους, προσθέτοντας έτσι στις χορογραφίες αιθέριες κινήσεις και μια αίσθηση έλλειψης βαρύτητας.

Το κοινό υποδέχτηκε με ενθουσιασμό τη νέα αυτή πρόταση και έτσι οι χορογράφοι άρχισαν να αναζητούν τρόπους να ενσωματώνουν όλο και περισσότερη «δουλειά στις μύτες» στις χορογραφίες τους.

Με τη πρόοδο της τέχνης του χορού το 19ο αιώνα, δίνεται πλέον έμφαση στις ικανότητες των χορευτών και στην τεχνική, και έτσι επικρατεί η επιθυμία να χορεύουν στις μύτες χωρίς τη βοήθεια «καλωδίων».

Η εξέλιξη των πουέντ

Έτσι, το 1832, η Marie Taglioni χόρεψε πρώτη στις pointes στο έργο La Sylphide, με παπούτσια λίγο τροποποιημένα από τις παντόφλες που αναφέραμε παραπάνω, που είχαν δερμάτινες σόλες και σατέν ύφασμα.

Επειδή τα παπούτσια εκείνης της περιόδου δεν πρόσφεραν καμία υποστήριξη στα πόδια, οι χορευτές έδεναν καλά τα δάχτυλά τους και στηρίζονταν στη δύναμη των ποδιών και των αστραγάλων τους για να σταθούν στις μύτες.

Οι pointes shoes έπαιρναν διαφορετική μορφή με την πάροδο του χρόνου… Οι επόμενες προσθήκες αφορούσαν πιο σκληρά παπούτσια για μεγαλύτερη υποστήριξη στα πόδια καθώς και δοκιμές διαφόρων υλικών πέραν του ξύλου με σκοπό τη μείωση του θορύβου επάνω στη σκηνή.