Ιδρωμένα χέρια. Η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα. "Γιατί βρίσκομαι εδώ τελικά;", "Μήπως απλά παριστάνω τον χορευτή;" Μήπως αυτό το συναίσθημα σας θυμίζει κάτι; Για εμένα, είτε με παρακολουθούν 5 είτε 5.000 άτομα, η εμπειρία της σκηνικής παρουσίας μου προκαλεί πάντα το ίδιο τρομακτικό συναίσθημα (παρόλο που χορεύω τα τελευταία 15 χρόνια!). Εσείς ; Πώς το αντιμετωπίζετε ; Ας συνοψίσω πρώτα εγώ μερικούς τρόπους με τους οποίους αντιμετωπίζω το φοβερό αυτό τρέμουλο . . .

 

1. Επιβεβαιώνω ότι ξέρω πολύ καλά τις χορογραφίες μου

Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι ότι θα ξεχάσω τις κινήσεις μου πάνω στην σκηνή, γι αυτό φροντιζώ να είμαι πολύ καλά προετοιμασμένη. Τουλάχιστον μια εβδομάδα πριν την παράσταση περνάω όλες τις χορογραφίες μου από την αρχή μέχρι το τέλος, περίπου 5 φορές την ημέρα. Κάποιες φορές αν γνωρίζω καλά τον χώρο γύρω μου, τις πραγματοποιώ με κλειστά μάτια, ώστε να μην έχω πρόβλημα στον καινούργιο χώρο που θα βρεθώ. Διαφορετικά, τις περνάω νοερά - δηλαδή απλά σκέφτομαι τις χορογραφίε ςμου χωρίς να εκτελώ τις κινήσεις πραγματικά. Όπως είναι γνωστό, το σώμα έχει την ικανότητα να θυμάται, οπότε με το να σκέφτομαι τις κινήσεις μου δημιουργώ ασυνείδητα συνδέσεις μεταξύ του εγκεφάλου και των μερών του σώματος, κι έτσι αναπτύσσω την μνήμη μου γύρω από την κίνηση. Η μέθοδος αυτή έχει επιστημονικά αποδειχθεί ότι αυξάνει τη δυνατότητα μνήμης - άλλο ένα όφελος του χορού !

 

2. Εξασκήσου σαν να είσαι πάνω στην σκηνή

Μερικά χρόνια πριν, συνειδητοποίησα ότι η πιο τρομακτική μου σκέψη ήταν πως θα με δουν στην σκηνή οι φίλοι και η οικογένειά μου. Επομένως για να φτιάξω μια παρόμοια συνθήκη ώστε να αρχίσω να το συνηθίζω, ζήτησα από μια καλή μου φίλη να κάτσει να με παρακολουθήσει όσο κάνω πρόβα. Μια άλλη φορά βιντεοσκόπησα τον εαυτό μου και λειτο΄θργησε με τον ίδιο τρόπο - σαν κάποιος να ήταν εκεί και να με έβλεπε. Όλη αυτή η κατάσταση βέβαια με έκανε να καταλάβω ότι οι άνθρωποι που με βλέπουν δε θα με κρίνουν, απλά θα συμμετέχουν σε αυτό που κάνω και νιώθω. Αυτό μου έδωσε μια άλλη οπτική και από τότε προσπαθώ να απολαύσω το κάθε λεπτό που βρίσκομαι πάνω στην σκηνή ώστε να μπορώ να μοιραστώ το συναίσθημά μου με αυτούς που με βλέπουν.

 

3. Πόζα Superman

Τα πιο εκνευριστικά και αγχωτικά λεπτά για εμένα είναι αυτά ακριβώς πριν βγω στην σκηνή. Ήταν πολλές οι στιγμές που για να καταπολεμήσω αυτά τα συναισθήματα έτρεξα στο μπάνιο για να κάνω την πόζα που με γεμίζει αυτοπεποίθηση - την γνωστή σε όλους πόζα του Superman ! Στέκομαι δηλαδή με τα πόδια ανοιχτά και τα χέρια με λυγισμένους αγκώνες και ακουμπισμένα κάτω από τη μέση, σαν πραγματικός ήρωας ! Είμαι σίγουρη ότι ο καθένας μπορεί να βρει τη δική του πόζα που τον κάνει να αισθάνεται καλά και να γεμίζει αυτοπεποίθηση, ενέργεια και θετικές σκέψεις.

 

4. Μοίρασμα

Θα έχετε ίσως παρατηρήσει ότι όταν εκφράζετε τα συναισθήματα ή τα παράπονά σας σε κάποιον νιώθετε ανακουφισμένοι. Αυτό λοιπόν εγώ το χρησιμοποιώ σαν μια στρατιγική αντιμετώπισης του φόβου της σκηνής. Μην ξεχνάτε ότι το άγχος μας μέχρι έναν βαθμό είναι παραγωγικό, γιατί σημαίνει ότι έχουν αυξηθεί τα επίπεδα της αδρεναλίνης μας, έχει τονωθεί ο οργανισμός και είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει αυτό που θα του συμβεί, στη συγκεκριμένη περίπτωση το να βγει στην σκηνή ! Αν όμως ξεπεράσουμε κάπως το όριο του άγχους μας το να ανοίξουμε μια μικρή κουβεντούλα με κάποιον άλλο φίλο μας - χορευτή θα μας βοηθήσει πολύ γιατί θα έχουμε μοιραστεί τον προβληματισμό μας. Και μετά από αυτό τα συναισθήματά μας θα αλλάξουν ! Επίσης δε θα νιώθουμε μόνοι αν ακούσουμε κι από κάποιον άλλο ότι έχει το ίδιο άγχος, για να μην αναφέρουμε ότι θα ενισχύσουμε και τη φιλία μας μαζί του γιατί θα έχουμε μοιραστεί κάτι κοινό.

 

Μην ξεχνάτε ποτέ ότι τα συναισθήματα που σχετίζονται με το φόβο της σκηνής είναι πιο δυνατά πριν βγούμε στην σκηνή παρά όταν βρισκόμαστε σε αυτή και παίζεται η παράσταση, οπότε κοιτάμε να είμαστε καλά προετοιμασμένοι και στην ώρα μας και αφήνουμε τα πράγματα να κυλήσουν . . .